Looking For Anything Specific?

Header Ads

Zróbmy z tego bajkę: Jason Voorhees


Nadszedł ten jeden jedyny dzień w roku, w którym potwory wychodzą na ulicę, a wszyscy wokół się cieszą. To musi być Halloween! A skoro mamy Halloween i wszyscy uśmiechają się do psychopatów, to jestem zmuszona podzielić się swoją radością z Wami, a nic nie wyrazi tego lepiej od halloweenowego odcinka serii Zróbmy z tego bajkę (pamiętacie to te teksty, w których straszne historie zostają przerobione na bajeczny klimat) i to pisany w czasie rzeczywistym. Enjoy!

Dawno, dawno temu istniały obok siebie dwa Królestwa, które oddzielał gęsty las. Jedno z nich - Slasherowice było rządzone przez potężnego króla Cravena, jednak ciążyła na nim klątwa - każdy z jego synów miał być prześladowany i zginąć z ręki ukochanej kobiety, a gdy każdy dziedzic korony umrze Slasherowice zostaną zapomniane. Król Craven nie mógł dopuścić, by przepowiednia się wypełniła, lecz ciągle nie mógł znaleźć wyjścia z tej okropnej sytuacji. Jednak król był niezwykle inteligentny, więc stosował wszystkie środki zapobiegawcze, jakie tylko przyszły mu do głowy. Każdy nowo narodzony syn otrzymywał od ojca unikatową maskę, którą musiał nosić dniami i nocami, dzięki czemu niemal nikt nie wiedział, jak naprawdę wyglądali. Gdy młodzi królewicze podrastali otrzymywali kolejny podarek - stworzoną specjalnie dla nich broń i przez lata trenowali, by jak najlepiej się nią posługiwać. Po zakończeniu szkolenia każdemu z królewiczów zostali przydzieleni strażnicy, których mundury stanowiły niemal takie same ubrania i maski, jakie nosili synowie króla. Po co zapytacie? Król wierzył, że dzięki temu zły los się pomyli i dosięgnie kogoś innego.



Tak zaczęła się historia królewicza Ghostface'a, którą już poznaliście, lecz w przeciwieństwie do Was - rodzina królewska wierzyła, że klątwa dosięgła najmłodszego z braci. Wierzył w to również królewicz Jason, który bardzo mocno przeżył śmierć swojego młodszego brata. Po częściowym uporaniu się z przytłaczającym żalem, Jason postanowił złamać klątwę wiszącą nad jego rodem, by nie stracić kolejnego brata, a przy okazji samemu uwolnić się od wiszącego nad nim widma śmierci. Musicie wiedzieć, że Jason w przeciwieństwie do stereotypowych królewiczów, był bardzo inteligentny, dlatego postanowił zacząć szukanie odpowiedzi w poznaniu całej historii klątwy. Niestety w jego rodzinie nigdy nie rozmawiano na ten temat, więc Jason musiał wybrać się w daleką drogę przez siedem lasów i siedem gór, aby dotrzeć do zamku nad Crystal Lake, gdzie mieszkał jego wuj i zarazem ojciec chrzestny - Sean S. Cunningham. 



Po trudach podróży Jason postanowił bez zbędnych ceregieli wypytać wuja o okoliczności rzucenia klątwy, jednak Sean nie chciał zdradzić szczegółów, lecz pod wpływem informacji o tragicznej śmierci Ghostface łamie się. Kochane dzieciaczki, posłuchajcie historii, którą Sean opowiedział chrześniakowi:


„Dawno, dawno temu i jeszcze kilka lat wcześniej, ukochana siostra Seana - Pamela poznała przystojnego króla Cravena i zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia! Ich miłość była piękna - niemal jak z bajki! Wszystko było piękne, słoneczne i ptaszki śpiewały! Para szybko wzięła ślub, a wszyscy poddani pokochali swoją królową. Byli jeszcze szczęśliwsi, gdy na świat przyszedł ich pierworodny syn i następca tronu, czyli królewicz Jason! Aż jaki to był piękny dzień, a z każdym dniem wszystko było niemal równie idealne! Mały Jason rósł, jak na drożdżach, a zaraz po nim pojawili się jego bracia. Rodzina królewska kolekcjonowała same szczęśliwe wspomnienia. Przynajmniej do momentu, gdy ich pierworodny pojechał na pierwszy obóz, by wraz z innymi dziećmi szanowanych króli i królowych bawić się nad jeziorem i od małego wyrabiać dobre kontakty z przyszłymi władcami sąsiadujących królestw. 

Widzicie szkraby, za moment dowiecie o czymś bardzo strasznym! Niestety na ten obóz wkradły się także okoliczne dzieciaki i jeden z nich pchnął małego Jasonka do jeziora, a następnie próbował utopić. Wszystko wskazywało na to, że mu się udało zabić dziedzica tronu Slasherowic, a na domiar złego świadkiem całego zajścia była królowa Pamela. Widok topiącego się ukochanego syna spowodował, że coś w niej pękło. Zrozpaczona królowa wpadła w szał - biegnąc na brzeg. Kazała swojej straży przeszukać jezioro, a sama wyrwała maczetę jednego z nich i użyła na młodym oprawcy. Dekapitacja dzieciaka odpowiedzialnego za śmierć jej syna nie przyniosła jednak ukojenia, przez co królowa postawiła sama odebrać swoje życie nie mogąc znieść myśli, że już nigdy nie usłysz śmiechu swojego ukochanego synka. 



W między czasie okazało się, że Jason żyje - przepłynął pod wodą na drugi brzeg, gdzie pomocy udzieliła mu mała dziewczyna o imieniu Chris. Nieświadomy wydarzeń z drugiego brzegu, Jason postanowił w ramach wdzięczności zabrać swoją nową przyjaciółkę na lody. Dzieciaki spędziły razem wspaniały dzień, lecz tuż przed nadejściem zmroku Chris musiała wrócić do domu, by jej matka nie musiała rzucać czaru lokalizującego. Tak, moi drodzy, mama Chris była wiedźmą, która podobnie jak większość osób z jej sabatu zamieszkiwała tereny tuż przy jeziorze, w którym obozowali królewicze i królewny. Tam też Chris postanowiła odprowadzić Jasona, nim wróci do domu. Gdy byli już niemal pod bramą, usłyszeli płacz i groźby. Zaczęli biec, by szybko sprawdzić co jest przyczyną tego całego zamieszania, a wtem dostrzegli swoich rodziców. Ojciec Jasona płakał nad stratą syna i żony, a matka Chris nad pozbawionym głowy chłopcem. Gdy tylko dzieciaki do nich podbiegły, nastroje się zmieniły. Król Caven ściskając syna nie mogąc uwierzyć, że jednak ocalał, zaś wiedźma Alice widząc ulgę malującą się na jego twarzy poczuła obezwładniającą wściekłość! Bo jak to tak?! Jej syn został zamordowany za spowodowanie śmierci królewicza, który żyje?! Tak się nie godzi! Ktoś musiał za to odpowiedzieć, a skoro mordercza Pamela już wyzionęła ducha, trzeba było zebrać wszystkie swoje demoniczne siły, by na wieki przekląć ten przeklęty ród królewski!”

Po usłyszeniu tej opowieści, Jason poczuł dwie rzeczy - niedowierzanie, że mógł zapomnieć o tak traumatycznej chwili oraz druzgocące poczucie winy, ponieważ obwiniał się o to, że przez niego zginęła matka, a także została rzucona klątwa, przez którą umarł jego najmłodszy brat. Na nic się zdały zapewnienia Seana, że nie jest niczemu winny - Jason wiedział swoje, a to było dla niego stanowczo zbyt wiele. Nie miał siły już walczyć z klątwą, a tym bardziej wracać do domu, gdzie pewnie w końcu musiałby oglądać śmierć kolejnego brata. Postanowił ze sobą skończyć tam, gdzie wszystko się zaczęło. 



Po dotarciu do bram obozu, nasz biedny królewicz nie potrafił się zdobyć na odwagę, by postawić stopę na zamkniętym od lat terenie. W zamian postanowił osiedlić się w pobliskim lesie. Wybudował sobie chatkę, a dzięki wieloletniemu treningowi z bronią potrafił samodzielnie upolować dla siebie posiłki. Spędził w swojej samotni dwa lata, nim uporał się ze swoimi lękami i w końcu zdobył się na pójście nad jezioro i wtem usłyszał coś, co poruszyło jego serce. Piękny, jak syreni śpiew, który cicho niczym szept dobiegał z jeziora. Miał wrażenie, że słowa tej pieśni wyrywają go z letargu:

Gdzieś tam za siedmioma górami o czarnych szczytach 
 Gdzie nieostrożnych wędrowców sztylet zawsze wita 
 Górskie, mroczne, krwią splamione okolice 
Kryją miasto Slasherowice 
 Królem miasteczka Craven od wieków był 
 I starał się walczyć o jego dobro ze wszystkich sił! 
 Trzech miał synów. Najmłodszy w miłości glorii 
Przeszedł na wieki w mroki historii 
 Drugi, którego wiecznie maska hokejowa twarz osłaniała 
 Mimo to ku nowej intrydze się skłania 
 Milczącą perfekcją, bezwzględny patriota 
 O twarzy z kamienia i sercu ze złota. 
 By zmierzyć się z mrokiem dziejów, który pochłania jego bractwo 
 Wyrusza na trakt wyzwań, gdy gwiazdy zgasną. 
 A nawet jeśli podróż zakończy się w grobie, 
 Niech pamięta, iż jego czyny spisuje Gosiarella we własnej osobie.


Uwiedziony piękną pieśnią - Jason powoli zbliżał się do brzegu jeziora, ze wszystkich sił starając się dojrzeć właścicielkę głosu. Jednak przez ciemność nocy i gęstą mgłę nie był w stanie nikogo dostrzec. Przerażony myślą, że mógł ją śpiewać duch jego zmarłej matki, postanowił szybko uciec do swojej chatki. Jednak nie mogło się to tak skończyć i męczony pytaniami Jason postanowił wrócić nad jezioro kolejnej nocy. Mgła była równie gęsta, a noc równie ciemna, lecz i śpiew ponownie docierał do jego uszu. Królewicz postanowił postawić wszystko na jedną kartę i wejść do jeziora, a jeśli to duch jego matki chce by pochłonęły go wody, w których spoczywało jej ciało, to niech tak będzie!


Jason Voorhees bajka

Ubrany w swoją hokejową maskę, stare, zniszczone ubrania i z maczetą w dłoni, Jason krok po kroku wchodził do lodowatego jeziora. Gdy zanurzył się do połowy ujrzał właścicielkę pięknego głosu. Wpierw zauważył jej blond włosy, a gdy odwróciła się w jego stronę, również piękne ryzy twarzy. Dziewczyna zamknęła usta, gdy tylko go dostrzegła i szybko odpłynęła w przeciwną stronę. Kolejnej nocy Jason siedział w ciszy nad brzegiem jeziora przez wiele godzin, a gdy już niemal stracił nadzieję na ponowne spotkanie dziewczyny, ponownie usłyszał jej cichy śpiew. Tym razem nie dobiegał z jeziora, lecz z lasu. Słychać było, że powoli się do niego zbliża, a gdy w końcu stanęła na przeciwko niego, zaparło mu dech. Był przekonany, że w całym swoim życiu nie widział piękniejszej niewiasty. Gdy w końcu wrócił mu rozum, postanowił zacząć zadawać pytania. 

- Ta pieśń, którą śpiewasz jest o mnie i mojej rodzinie. Skąd ją znasz i czemu o nas śpiewasz?
- To bardo popularna pieśń, którą od Królestwa do Królestwa niesie wędrowny Anonim. Śpiewamy ją, by pamiętać. 
- Pamiętać o czym? O nas? 
- Nie, Jasonie, o tym, jak okropne skutki niosą za sobą czyny powodowane niezdrowymi emocjami. - dziewczyna odpowiedziała, powoli do niego podchodząc, a gdy zbliżyła się na odległość jednego ciosu maczetą, dodała - Pamiętasz mnie? 

Jason nie pamiętał, ale jak wcześniej wspominałam był mądrym królewiczem i szybko wydedukował, że w tych okolicach mógł poznać tylko królewny i jedną, małą dziewczynkę, która pomogła mu wyjść z jeziora i która przez niego straciła brata. Królewny zdecydowanie nie błąkają się nocą po lesie, więc wybór był prosty. To musiała być Chris. W tej chwili Jasona ponownie zalało druzgocące poczucie winy (bardziej umęczonego królewicza w żadnej bajce nie spotkacie), a słowa przeprosin za krzywdy, które jego rodzina wyrządziła jego, same cisnęły się na usta. Jednak ku jego zdumieniu Chris bardzo szybko i równie gorliwie zaczęła przepraszać jego za to samo. Okazało się bowiem, że i ją przez lata dręczyły wyrzuty, że czyn jej zmarłego brata pchnął matkę Jasona do samobójstwa, a klątwa jej matki dopadła jego brata. Cóż... w tej historii mamy dwie skrzywdzone rodziny i dwie osoby dręczone poczuciem winy.

Po kilku godzinach rozmowy i nieustannych, wzajemnych przeprosin, Chris i Jason zaczęli opowiadać sobie o wszystkim, co zdarzyło się w ich życiu po tym felernym dniu, aż w końcu dotarli do sprawy istotnej dla nas i przebiegu tej historii, czyli sposobie na zdjęcie klątwy. 
- W każdej klątwie jest kruczek, który można wykorzystać do jej zdjęcia i niemal przy każdej jest taki sam. - wyjaśniła Alice. 
- Niech zgadnę: muszę zabić wiedźmę? - zapytał Jason.
- Nie, zresztą i tak mamusia nie żyje. - odpowiedziała smutno dziewczyna. - Aby zdjąć klątwę, musiałaby Wam wybaczyć. 
- To co teraz? Wywołujemy jej ducha? 
- Na nic się to zda, bo przypieczętowując wybaczenie musiałaby zmieszać swoją krew z waszą, a duchy nie krwawią.  

Jason znów się podłamał. Nie mógł ocalić swojego brata przed trudnym wyborem: śmierć lub parszywy żywot w masce i bez miłości. Na domiar złego serce Jasona fikało fikołki, gdy tylko Chris była blisko. Przepadł. Zakochał się i wyglądało na to, że z wzajemnością, więc oboje będą musieli odegrać historię "Romea i Julii", w którym i tak wszyscy na koniec padają trupem. Mało to zachęcające, ale nasza urocza para postanowiła zaryzykować i nacieszyć się wspólnymi chwilami tyle ile mogła - wszakże klątwa nie podała terminu, w którym Chris miała go (nawet przypadkowo) zabić.  


Może Jason tak szybko się nie wlezie pod siekierę?
I tak oto moje drogie dzieciaczki, Jason i Chris zaczęli swoje wspólne życie razem. Zamieszkali nad jeziorem splamionym krwią ich najbliższych, ale byli szczęśliwi, a ich radość okazała się tak zaraźliwa, że przy codziennych śpiewach miłosnych chórki wyhukiwały sowy, a wokół latały ćmy i nietoperze zaplatające włosy niewiasty - bajka! Po roku Jason zabrał swoją ukochaną na wyprawę łódką po jeziorze, gdzie zresztą również jej się oświadczył, a ona powiedziała mu, że spodziewa się potomstwa. I wtedy Jasona olśniło! Ich jeszcze nienarodzone dziecko łączyło w sobie krew królewską i wiedźmy Alice, więc łamało klątwę! Koniec z maskami! Koniec z nieszczęśliwą miłością i śmiercią! W końcu losy Królestwa Slasherowic się odmienią, zwłaszcza że w drodze był kolejny potomek! W swej radości nasi bohaterowie postanowili wrócić do Slasherowic, by podzielić się swą radością z ostatnimi żyjącymi członkami rodziny, a także wyprawić huczne wesele i spełnić obowiązki królewskie! The End.

Pewnie sądzicie, że dostaliście szczęśliwe zakończenie, jednak podobnie jak Jason nie wiecie jeszcze, co się stało w Slasherowicach w ciągu tych trzech lat, gdy najstarszy królewicz zaszył się w lesie.

Ps. Macie jakieś podejrzenia co tam się stało oraz kim jest trzeci z królewiczów?
Ps2. Szczęśliwego Halloween kochani! Mam nadzieję, że tekst pisany w czasie rzeczywistym Wam się podobał, a jeśli tak to dajcie znać, czy chcecie kolejne! I pamiętajcie - macie wpływ na fabułę, więc warto komentować na bieżąco! 
[Dzięki Anonimie za piosenkę, która ściągnęła Jasona nad jezioro!]

Prześlij komentarz

0 Komentarze