Looking For Anything Specific?

Header Ads

Philippa Gregory - Błazen królowej


Przedstawione dotąd książki z cyklu Tudorowskiego Philippy Gregory opowiadały historie, które Gosiarella już dobrze znała: „Kochanice króla” (o Annie Boleyn) i „Dwie królowe” (o Annie Kliwijskiej i Katarzynie Howard), oraz „Wieczną księżniczkę”, która rozszerzyła Gosiarellową wiedzę o Katarzynie Aragońskiej. „Błazen królowej” jest zupełnie inną bajką, ponieważ opowiada historię, której Gosiarella prawie nie znała. Zapewne domyślacie się, że jak można postrzegać okres panowanie monarchini, którą nazwano Krwawą Mery? Taaa… Gosiarella zawsze patrzyła na Mery przez pryzmat stosów spalonych ciał i Anglii splamionej krwią heretyków.

Będzie dziecko, ale go nie będzie. 
Będzie król, ale go nie będzie.
Będzie zapomniana dziewcicza królowa 
i będzie królowa, ale nie dziewica.” 

Akcja rozpoczyna się, gdy (powiedzmy) na tronie zasiada Edward VI – syn Henryka VIII. Na angielskim dworze zjawia się Hanna, której młody, chorowity król daje posadę królewskiego błazna. Po pewnym czasie Hanna zostaje wysłana, jako szpieg, na dwór księżniczki Marii Tudor,, Mimo okoliczności obie kobiety zaprzyjaźniają się, dzięki czemu po objęciu tronu przez Marię, Hanna zachowuję swoją funkcję, a następnie zostaje odesłana na dwór księżniczki Elżbiety.

„Błazen królowej” jest pierwszą (wedle chronologii zdarzeń) książką z cyklu Tudorskiego, która opowiada historię owej dynastii, przez kogoś z zewnątrz. Przed rozpoczęciem lektury miałam szczerą nadzieję, że opowieść o swych losach będą snuły Maria i Elżbieta, a tym czasem dostał mi się błazen. Możecie sobie wyobrazić moje rozczarowanie, gdy zrozumiałam, że nie będę miała wglądu w fikcyjne koronowane myśli? Jakimś cudem Hannie udało się w pewnym stopniu złagodzić moje żale, ponieważ wkrótce okazało się, że nienajgorszy z niej Tudorowy opowiadacz. Do tego zaserwowała własną historię, która pokazywała, jak ciężko mieli prości ludzie, którym co jakiś czas kazano wierzyć w co innego, a jeden błąd w praktykowaniu obowiązującej religii, mogli przypłacić życiem. Swóją drogą ciekawa jestem, jak kim oni chcieli rządzić skoro za panowania jednego władcy, ścinano gorliwych katolików, a za panowania drugiego, palono heretyków? Gdyby Ci biedni, prości poddani nie byli dostatecznie sprytni to po dwóch zmianach władców, w Anglii pozostał by monarcha, który rządzić by mógł chyba tylko zwierzętami. Dość nic nie wnoszących dygresji, zajmijmy się wątkiem głównym!

Książka skupia się w głównej mierze na Anglii za czasów panowania Marii I, która w swym życiu przeszła przez piekło. Gdy Maria była mała, jej ojciec odprawił jej matkę, Katarzynę Aragońską, a przy tym zakazał jej się z nią kontaktować. Maria została uznana za bękarta, przez co straciła tytuł i przywileje. Brak zainteresowania ze strony ojca i jej nie do końca określona sytuacja polityczna, odstraszały wszystkich potencjalnych małżonków oraz przyjaciół i sprzymierzeńców. Dziewczyna wyrosła w wierze matki, a z czasem stała się zagorzałą katoliczką. Gdy w końcu zdobyła tron Anglii była niemal czterdziestoletnią kobietą. Wedle relacji Hanny, Maria kocha swój lud i stara się ze wszystkich sił być miłosierną królową. Pierwszy zgrzyt między nią, a poddanymi następuje, gdy ma poślubić (i poślubia) hiszpańskiego księcia, w którym zakochała się od pierwszego wejrzenia. W niedługim czasie od ślubu, rozchodzi się wieść o ciąży królowej. Ten moment zmienia Marię we władczynie, która w pełni zasługuję na przydomek Bloody Mary.

Obraz Marii jest definiowany również przez relację łączącą ją z jej siostrą Elżbietą. Z jednej strony są swoim najbliższymi żyjącymi krewnymi, które niegdyś łączyła silna więź. Z drugiej zaś strony są swoimi największymi rywalami, a każda z nich posiada władzę zniszczenia tej drugiej. Nic więc dziwnego, że obie kobiety z całych sił ze sobą konkurują. Oczywiście żadna z nich nie robi tego zbyt otwarcie, lecz chowając się za spiskami, czy śledztwami innych osób. Niczym przedstawione na obrazku dwie królowe:
[Źródło grafiki: http://szachmaty.blogspot.com/2013/09/dwie-krolowe.html]

Muszę przyznać, że przyjemnie spędziłam czas z „Błaznem królowej” i całkiem szybko się czyta te 576 stron. Philippa Gregory postawia większy nacisk na sytuację poddanych, co jest miłym odpoczynkiem od wcześniejszego dworskiego życia, choć i tego mamy tu pod dostatkiem. Dalej jestem odrobinę zawiedziona brakiem narracji głównych graczy na dworze i mam nadzieję, że kolejny tom da mi możliwość poznania najskrytszych myśli nowej królowej (Oby! Oby!). Podtrzymuję opinię, że „Dwie królowe” są najlepszą powieścią Gregory, jaką do tej pory czytałam, ale przy tym wszystkim Tudoro-maniakom polecam „Błazna królowej”.
Gosiarellowa ocena: -4/6


Ps. A wy jaką narrację wolelibyście w tej powieści? Córek Henia czy nieznanej Hanny?
PS2. Czy wam też powyższy obrazek skojarzył się z Gosiarellowymi faworytkami z laleczek Dollfie?

Prześlij komentarz

10 Komentarze

  1. Tak się składa, że akurat całkiem niedawno sama przeczytałam "Błazna.." :) Nawet użyłam tego samego cytatu jako wstępu :D
    Narracja Hani mi nie przeszkadzała :) Fajna była ta jej historia. Podobała mi się
    Chociaż byłabym pewnie bardziej zachwycona, gdybym dostała również narrację Mary. Bo mam do niej dziwną słabość, chociaż jest Bloody Mary i tak dalej. W ogóle to mi jej było bardzo żal. Tak ją życie skopało, strasznie... Fajnie by było wiedzieć, co się dzieje (działo) w jej głowie. Zwłaszcza że kroiła się na dobrą królową.

    ODP do PS2: mnie się skojarzył :) Ale laleczki są moim zdaniem ładniejsze

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Naprawdę jest dobry i świetnie podsumowuje całość. Patrz jakie zgodne jesteśmy :)
      Też mam do niej słabość, ale w moim przypadku głównie chodzi o sympatię z jej rolą (i aktorką) z serialu. Maria w Dynastii Tudorów była świetna! Ciekawe jaką byłaby królową, gdyby nie to nieszczęsne małżeństwo?

      Ps. True:)

      Usuń
  2. "Muszę przyjemnie spędziłam czas z „Błaznem królowej”...", Gosiarella chyba była już głodna jak kończyła pisać :D

    Swoją drogą, Bujaczek myśli czy by nie zobaczyć o co tyle szumu z tym cyklem ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak się kończy jak Gosiarella publikuje tekst zanim ja go przeczytam:)

      Usuń
    2. Bujaczku, Gosiarella ku zgrozie Magdy właśnie tak robi i je wszystko co jej pod palce przypełznie ;(
      Ale cóż począć, nie można zawsze biednej korektorce głowy zawracać... a może można?

      Usuń
  3. Ej jesteś dalej w serii niż ja! Mnie zostały jeszcze cztery tytuły Błazen królowej, Kochanek dziewicy, Wieczna księżniczka i Uwięziona królowa:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wieczna księżniczka jest cudna! Kochanka właśnie czytam i jakoś opornie idzie, ale może to chwilowe, a Uwięzionej króloewj trochę się boję czytać. Głównie dlatego, że chciałabym zmienić jej historię.

      Usuń
    2. Nieźle się wciągnęłaś:) to ja chyba jak skończę Edwardsona to zabiorę się może za Wieczną księżniczkę:)

      Usuń
    3. Przy niej ciężko było mi wyrzucić z głowy obraz serialowej Kasi, która nijak ma się do książkowej bohaterki.

      Usuń
    4. Mam tak z Marią. Ciężko mi sobie ją zwizualizować, jako kogoś innego niż Blathnaid McKeown. Ona jest taka śliczna, elegancka i piękna :)

      Usuń